Kistu-lagning

Í kistulagningu ömmu í dag varð mér hugsað til þess að áður fyrr voru lík oft mynduð. Ég man vel eftir myndinni af bróður hennar mömmu, sem dó 10 daga gamall, í opinni kistunni fyrir ofan rúmgaflinn hjá ömmu og afa. Ég horfði oft á hana og þótti hún falleg. Í dag langaði mig að taka mynd af ömmu, hún var svo falleg og friðsæl, næstum eins og hún svæfi værum svefni á hvítum koddanum. Ég var bara ekki með aðra myndavél en augun og hugann.

Pabbi man eftir því að afi hans var um vikubil hafður í opinni kistu í borðstofunni heima áður en hann var jarðaður. Sömu sögu var að segja um ömmu hans í sveitinni, hún var í kistunni inni í stofu í vikutíma fyrir jarðarför. Í dag er nándin við dauðann ekki svo mikil. Við virðumst fjarlægast hann meir og meir. Við fengum góðan tíma með ömmu á spítalanum eftir að hún var látin. Þó hún hefði kvatt og væri farin, þá finnst mér þessi stund á eftir dýrmæt. Og þó að kveðjan í dag væri erfið þá fannst mér gott að sjá hana aftur, strjúka kalda kinnina hennar og mjúka, þykka hárið.

Dauðinn er óþægilega endanlegur en hann er líka eina vissan í okkar heimi.