Títanik

Ætli það séu ekki ein 22 ár síðan ég fór með þáverandi kærasta í bíó að sjá stórmyndina Titanic. Svaðaleg stórmynd og svaðalega löng að auki. Engu að síður fór ég aftur í bíó nokkrum dögum síðar að sjá sömu svaðalegu stórmynd með ömmu minni. Eins og það væri nú ekki nóg þá fór ég örfáum dögum enn síðar í 3ja svaðalega sinnið að sjá sömu svaðalegu mynd. Ég veit, svaðalegt alveg, ég meina, við erum að tala um einhverja 9 kltíma allt í allt sem ég gerði mér ferð og greiddi fyrir að sjá Titanic í Háskólabíó. Ekki að ég hafi verið neitt svaðalega svag fyrir að fara í þetta 3ja skipti en amma var svo stórhrifin í hennar fyrsta skipti (mitt annað sumsé) að hún bara varð að komast aftur með Döggu systur sinni sem bara varð að sjá þessa stórmynd. 

Titanic var sýnd í bíóhúsum Reykjavíkur um vetur. Það veit ég vegna þess að ég tifaði yfir snjó og klaka með þær systur hangandi á sitthvorum handlegg. Reykjavíkurdæturnar Hallveig (fædd 1920) og Dagbjört (fædd 1919), báðar með hatt á höfði (enda á leið að sjá stórmynd í kvikmyndahúsi), hlógu sig í keng yfir að ríghalda í 23ja ára stráið mig enda sáu þær systur alveg fyrir sér að ef annarri hvorri þeirra myndi skrika fótur þá myndu þær auðveldlega kippa mér niður um leið.  

Já, frábær minning en eftir þessa 3ju ferð í bíó sór ég þess eið að ég myndi aldrei horfa aftur á Titanic. Hef og enda staðið við það í þessi rúm tuttugu ár. Þ.e.a.s. alveg þar til um síðustu helgi en þá varð mér það á að kveikja á sjónvarpsræflinum (stórhættulegt athæfi) og hvað haldið þið ekki annað en að Titanic hafi verið á dagskrá á DR1. Hugsaði með mér að það væri nú kannski í lagi að rétt kíkja á ræmuna (svona getur kona mildast með aldri). Komin niður í miðja mynd (að ég hélt) var ég farin að bölsótast út í sjálfa mig fyrir að standa aldrei við neitt sem ég segði, ég ætlaði jú aldrei að mæna á þessa sv*<"%**?!! ræmu aftur. Þegar ég ákvað að nú hlyti að fara að sjá fyrir endanum á þessu tók ég ákvörðun um að ég væri búin að horfa of lengi til að hætta við. Það sem ég vissi ekki þá var að enn var klukkutími eftir. 

Nú hef ég svarið þess rándýrann eið að ég muni aldrei, aldrei, horfa aftur á Titanic, það sökkvandi skip. Hlýt að halda það út í önnur tuttugu ár eða svo.

Kampavínslegin lifur og bleik læri

Í gær var alþjóðlegur dagur kampavínsins. Eins og alþjóð veit á ég ávallt kalda kampavín inni í ísskáp. Ætlaði því aldeilis að spretta tappa úr Ekkju sem beið mín heima eftir vinnu. Sauð fisk handa kisunum og hugsaði um að drekka kampavín. Kveikti á kertum og las nokkra kafla í bók og hélt áfram að hugsa um að fá mér kampavín. Ætlaði að elda silungsflak í appelsínuengiferchillimaríneringu en endaði á að hita upp plokkfisk. Hugsaði með mér að kampavín væri eflaust engu síðra með plokkfiski og að ég þyrfti ekki að drekka meira en 1 glas þó að ég opnaði flöskuna, því er teskeið fyrir að þakka. Nema sérkennileg þreyta var kampavínslöngun yfirsterkari (ótrúlegt, ég veit) og ég var sofnuð fyrir tíu.

Þar sem ég vil alls, alls, alls ekki að fólk fari að trúa því að ég fái mér ekki kampavín við hvert mögulegt og ómögulegt tækifæri þá spretti ég tappanum af Ekkjunni núna áðan, staðráðin í að fá mér kampavínskokteil fyrir matinn, kokteil sem inniheldur tekíla, ylliblómalíkjör og bleikan greipaldinsafa, hrist saman, og fyllt upp með kampavíni. Nema ég átti ekki bleikan greipaldinsafa. Hins vegar á ég bleikt greipaldin tónik svo ég skellti því bara í kokteilhristarann, smellti á mig rauðu kokteillúffunum, og byrjaði svo að hrista og hristi svo aðeins hressilegar og svo að sjálfsögðu skaust lokið af kokteilhristaranum og blandan puðrast útí loftið og upp um veggi og út um allt eldhúsborð. Jú, það er víst gos í tóniki.

Svo lengist lærið sem lifrin átti minn fyrrverandi til með að segja og kannski eitthvað til í því. Um þessar mundir er heilt ár liðið síðan ég sat með honum á skrifstofu sýslumanns og fór fram á skilnað; ekki af því að ég væri hætt að elska hann, ég var bara búin að átta mig á því að ég yrði að elska mig meira. 

Svo lengist lærið sem lifrin.