Í gær var alþjóðlegur dagur kampavínsins. Eins og alþjóð veit á ég ávallt kalda kampavín inni í ísskáp. Ætlaði því aldeilis að spretta tappa úr Ekkju sem beið mín heima eftir vinnu. Sauð fisk handa kisunum og hugsaði um að drekka kampavín. Kveikti á kertum og las nokkra kafla í bók og hélt áfram að hugsa um að fá mér kampavín. Ætlaði að elda silungsflak í appelsínuengiferchillimaríneringu en endaði á að hita upp plokkfisk. Hugsaði með mér að kampavín væri eflaust engu síðra með plokkfiski og að ég þyrfti ekki að drekka meira en 1 glas þó að ég opnaði flöskuna, því er teskeið fyrir að þakka. Nema sérkennileg þreyta var kampavínslöngun yfirsterkari (ótrúlegt, ég veit) og ég var sofnuð fyrir tíu.
Þar sem ég vil alls, alls, alls ekki að fólk fari að trúa því að ég fái mér ekki kampavín við hvert mögulegt og ómögulegt tækifæri þá spretti ég tappanum af Ekkjunni núna áðan, staðráðin í að fá mér kampavínskokteil fyrir matinn, kokteil sem inniheldur tekíla, ylliblómalíkjör og bleikan greipaldinsafa, hrist saman, og fyllt upp með kampavíni. Nema ég átti ekki bleikan greipaldinsafa. Hins vegar á ég bleikt greipaldin tónik svo ég skellti því bara í kokteilhristarann, smellti á mig rauðu kokteillúffunum, og byrjaði svo að hrista og hristi svo aðeins hressilegar og svo að sjálfsögðu skaust lokið af kokteilhristaranum og blandan puðrast útí loftið og upp um veggi og út um allt eldhúsborð. Jú, það er víst gos í tóniki.
Svo lengist lærið sem lifrin átti minn fyrrverandi til með að segja og kannski eitthvað til í því. Um þessar mundir er heilt ár liðið síðan ég sat með honum á skrifstofu sýslumanns og fór fram á skilnað; ekki af því að ég væri hætt að elska hann, ég var bara búin að átta mig á því að ég yrði að elska mig meira.
Svo lengist lærið sem lifrin.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli