Enn míga himnarnir

og hvorki köttum né kerlingu út sigað hefði ekki verið fyrir læknatímann. Dýralæknatímann. Prísaði mig sæla fyrir að hafa loks látið verða af því að kaupa kattabúr undir kettina, vissi að það væri komið að árlegri skoðun og kunni hvorki við að ræsa út aðra mannveru til að halda á öðrum kettinum eða að mæta með systkynin í gömlu eighties ferðatöskunni minni. Nýja búrið minnir reyndar um margt á tösku en kettirnir sjá þó í það minnsta út um net á hliðum og toppi.

Eftir vel ríflega áratuga hollustu við sömu dýralæknastofuna ákvað ég að færa mig (eða ætti ég frekar að segja kettina?) nær heimabyggð. Rogaðist með samtals 11 kg. af kattartvennu og komst að því að gamli staðurinn var ekki búinn að senda skýrslur kattana á nýja staðinn. Ekki að það kæmi að sök, systkynin voru þukluð og hlustuð og sprautuð og gefin ormapilla, þ.e.a.s. Bjössa var gefin pilla, Birta sat við sinn þrjóskukeip og dýralæknirinn á nýja staðnum gerði það sama og dýralæknirinn á gamla staðnum; gafst upp og gaf henni sprautu.

Í dag komst ég að því að örmerki geta færst til í dýrum og til eru tilfelli þar sem örmerki hreinlega hverfa úr einstaka skepnum. Ekki algengt en þó þekkt sagði dýralæknirinn þar sem hún strauk Bjössa með örmerkjalesaranum hátt og lágt. Sótti annann lesara og hélt áfram að "nudda" Bjössa sem virtist njóta þess að fá strokurnar. Þegar ekkert fannst í Birtu heldur sóti hún annan dýralækni til að leita til öryggis líka. Það er afar ólíklegt að tveir kettir, örmerktir sama daginn, týni báðir örmerkjunum sem búið er að koma undir húðina á þeim. Engu að síður er örmerkjun skráð frá 2019 og ég sannarlega greiddi fyrir hana á sínum tíma. Konan sem tók á móti mér á gamla staðnum viðurkenndi að þetta væri jú skrýtið en hún væri nú bara í afgreiðslunni og eigandinn yrði að svara fyrir þetta. Eigandinn er svo að sjálfsögðu staddur erlendis en hún lofaði mér því að hún myndi hringja í mig í næstu viku.

Kettirnir mínir, sem skv. öllum líkindareikningum voru aldrei örmerktir þarna um árið, verða því bara að halda áfram að dóla sér óörmerktir hér í efri byggðum. Nema hann haldi áfram að rigna. Vonandi ekki þó. Sjálf get ég látið mér hlakka til símtals í næstu viku. Eða ekki. Kemur í ljós.

Mér finnst rigningin góð

Hringdi í mömmu til að tala við hana um veðrið. Einhverjum gæti þótt það tíðindalítið en þó er ekkert tíðindasnautt við regnið sem ýmist úðast fínt en þétt eða hreinlega hrynur af skýjum ofan. Eftir skammlaust sólarhangs á veröndinni í gær ýfði rigningin upp í mér löngun til að fara í sund, veit fátt betra en að synda í rigningu. Húðlæknirinn sem fjarlægði tvo fæðingabletti af mér í vikunni sem leið bannaði mér að fara í sund næstu tvær vikurnar. Sagði mömmu að mig langaði í göngutúr en að ég myndi líklegast hanga inni í allan dag. Þú ferð bara í regnföt sagði mamma. Æ, ég nenni ekki að hengja upp regnvot regnföt til þerris svaraði ég, ætli ég fari ekki bara að lesa. Stuttu eftir símtalið við mömmu stytti upp og ég herti upp hugann, leitaði uppi regnbuxurnar og jakkann, arkaði út um dyrnar vopnuð vongóðu. Gekk góðan hring um hverfið og fór svo annan hring því hvað haldið þið? Það rigndi ekki einum dropa á meðan frúin gekk!

Var rétt nýbúin að týna af mér regnplöggin og knúsa kisurnar þegar regnið steyptist niður að nýju. Rétt eins og mér þykir gott að synda í regni þá finnst mér að sama skapi ákveðinn sjarmi við að þramma í rigningu. Var samt glöð að sleppa við steypiregnið í dag og enn glaðari að ná góðri göngu sem nærir hjarta og sál.

Regnið vökvar garðinn, ganga vökvar mig.