Talandi um bækur

Í geðshræringunni miðri, komin aftur til Parísar eftir að hafa verið greind öðru sinni með bannsett óbermið, koma mér undan síðasta leggnum af húsaleigusamningnum, rembast við að skila af mér ritgerð og taka próf milli þess sem ég grét og bölsótaðist út í arga loftið fyrir að kippa undan mér draumnum datt ég niður á færslu á fésbúknum þar sem Harry Hole bálkurinn var auglýstur gefins. Ég var fljót að grípa glæpagæsina ásamt því að panta flugmiða, aðra leið, til Íslands og pakka ofan í töskur.

Auðvitað voru það mamma og pabbi sem sóttu mig á flugvöllinn þegar ég kom til baka. Á leiðinni frá vellinum stoppuðum við í Hafnarfirði til að sækja bækurnar. Hitti þar fyrir yndislega konu og köttinn hennar. Brunuðum því næst beina leið til Ólafsvíkur. Þegar ég flutti til Parísar flutti ég lögheimili mitt til foreldra minna. Aldrei hefði ég þó átt von á að eiga eftir að búa í Ólafsvík en sú varð þó raunin þessa mánuði sem það tók að jafna mig eftir uppskurðinn og þann tíma sem lyfjameðferðin tók. 

Að ég ætti þar á eftir eftir að færa mig um set til Ísafjarðar er svo önnur saga en nú er komið að því að einhver annar fái að njóta afraksturs Jo Nesbö því bæði er ég hætt að safna bókum (ótrúlegt en satt) og bækur á að lesa. Leynist einhver þarna úti sem hefur lengi dreymt um að lesa allar bækurnar um hinn harðsoðna Harry Hole lögreglufulltrúa? Ef svo er bið ég þig vinsamlegast um að gefa þig fram og þessi stafli verður þinn

Slétt heilt ár liðið

síðan ég lagðist undir hnífinn. Illkynja ristilkrabbamein á lokastigi fjarlægt, taka tvö. Úr lifur að þessu sinni. Gekk svona líka ljómandi vel. Reyndar erfiðari aðgerð en síðast og batinn því örlítið hægari. Fleiri nætur á spítala og meiri þörf á verkjalyfjum en þó ekkert til að tala um. 

Það var töluvert mikið erfiðara að vera greind aftur með krabbamein og töluvert mikið sárt að neyðast til þess að flytja aftur heim þvert á alla drauma. Án þess að hafa nokkrar heimildir, máli mínu til stuðnings, get ég vel ýmyndað mér að fæstum, ef nokkrum, sem einu sinni hafa verið greindir með krabbamein langi til að heyra þá greiningu aftur á lífstíðinni. Í mínu tilfelli var að auki þungbært að snúa aftur til lífs sem ég hafði þegar kvatt og neyðast til að kveðja líf sem ég var þegar búin að skapa mér. 

Það var ekki skurðaðgerðin sem mig kveið fyrir heldur lyfjameðferðin með öllum sínum fylgifiskum. Rétt eins og áður var það fólkið mitt sem stóð þétt við bakið á mér og veitti mér styrk. Þrjár eldri systur, yngri bróðir og allir þeirra fylgifiskar. Fyrst og síðast, og allt þar á milli, mamma og pabbi. Án þeirra væri ég ekki svo mikið sem einu sinni til. 

Rétt áður en ég flutti aftur heim, til að takast á við þær áskoranir sem lífið kaus að fleygja framan í mig, ákvað ég að láta annan langþráðan draum rætast. Til að gera það gekk ég sjálfviljug niður þennan stiga

og upp aftur. Þannig er nefninlega lífið. Stundum þurfum við að ganga niður stiga en oftar en ekki göngum við hann aftur upp líka. 

Lífið er ekki bara leikur, það er líka dans á rósum.

Sumt breytist og annað ekki

Fyrir örfáum árum síðan (lesist: fyrir ríflega áratug og gott betur) gaf Magga systir mér Adidas bakpoka af praktískum ástæðum, litla systir hennar hafði fest kaup á sinni fyrstu íbúð í Skaftahlíð en átti engan bíl. Bakpokinn var því hugsaður sem innkaupapoki fyrir búðarferðir og varð að geta rúmað 3 rauðvínsflöskur að auki. Bakpokinn atarna gerði gott betur og er enn í fullu fjöri. 

Eftir að hafa lokið svívirðilega leiðinlegri bók, drukkið fulla könnu af pressukaffi, hafið lestur á ekki síður leiðinlegri kerlingarbrók og hámað í mig hrærð egg ákvað ég að leggja af stað í leiðangur í Kringluna. Fótgangandi, af því ég á ekki bíl, og með bakpoka á bakinu.

Þar sem ég arkaði Skaftahlíðina, mér til gamans, varð mér hugsað til þess tíma er ég bjó þar og arkaði einmitt ófáar ferðirnar í Kringluna til að kaupa rauðvín og í matinn, með Adidas bakpokann fyrrnefnda á bakinu. Þar sem ég stóð í Hagkaup í Kringlunni og var að biðja ungu konuna í fiskborðinu um fisk kom þar að karlmaður, álíka miðaldra og ég, og spurði með þjósti hvar brauðraspurinn væri? Aumingja afgreiðslustúlkan, sem var að hlusta á hvað ég var að biðja um í fisk- og kjötborðinu, gat ekki leiðbeint manninum sem dritaði út úr sér fúkyrðum í kjölfarið, sló flötum lófa í kælikistu fyrir aftan okkur og rauk í burtu. 

Sjálf þurfti ég að leita aðstoðar hjá starfsmanni þar sem ég mér tókst ekki að finna sítrónusafa. Starfsmaðurinn talaði litla íslensku svo ég brá fyrir mig enskunni og hann var fljótur að leiða mig á rétta braut. Þar sem ég var að þakka honum fyrir kom kona aðvífandi (já, hún leit líka út fyrir að vera svipað miðaldra og ég) og fór að spyrja hann hvort þarna væri að finna nýja vörulínu frá fyrirtæki sem ég hafði aldrei heyrt um. Þegar starfsmaðurinn bar fyrir sig litla íslenskukunnáttu hóf konan reiðilestur (á íslensku) sem ég ákvað að enda þar og þá. Í ljós kom að það var ekkert vandamál fyrir konuna að tala ensku og starfsmaðurinn, sem sýndi ekkert af sér annað en kurteisi og ljúfmennsku, vissi upp á hár hvaða nýju vörulínu konan var að falast eftir og teymdi hana þangað. 

Þar sem ég arkaði með bakpokann fullan af mat, og reyndar bara 2 rauðvínsflöskur, yfir Miklatún varð mér hugsað til þess hversu oft ég stikaði yfir þetta tún á föstudags- og laugardagskvöldum til samfunda við bestu vinkonu mína. Bestu vinkonu mína sem ég í dag var eiginlega að skunda til, nema í dag leigi ég hjá henni litla íbúð sem hún á bakatil við húsið sem hún býr í, og hefur búið í s.l. áratugi. 

Það kostar ekki neitt að vera kurteis en afraksturinn af kurteisi getur reynst ríkulegur. Nú legg ég aldeilis ekki meira á ykkur enda ragúið búið að malla, á lágum hita, í yfir klukkutíma og tími til kominn að sjóða tagliatellið. Ef þú vilt njóta regnbogans verður þú að umbera regnið 

Mynd tekin á leið minni frá Kringlu í dag

P.s. fyrir áhugasama þá er ekki fiskur í ragúi.

Bróðir minn fæddist gamall.

Þrátt fyrir það er hann ári yngri en ég. Þegar við vorum krakkar harðneitaði hann að fara í gallabuxur, vildi eingöngu klæðast terlinbuxum. Þegar við nálguðumst unglingsaldurinn fékst hann loks í gallabuxur en klæddist iðulega köflóttum skyrtum og var með blátt kaskeiti á hausnum.

Bróðir minn skautaði að mestu framhjá popptónlist og valhoppaði beint í klassíska tóna. Enn í dag hefur hann unun af óperum. Það vita ekki allir að lögfræðingurinn, bróðir minn, lagði stund á óperusöng í Söngskólanum í Reykjavík og útskrifaðist þaðan eftir fullt nám áður en hann hóf sína lögfræðileið. Á þeim árum sá hann að auki alfarið um klassísku deildina, sem var á efri hæðinni og töluvert stór, í Skífunni á Laugavegi (fyrir þá sem muna þá tíð).

Bróðir minn hefur alla tíð haft áhuga á sögu, hann hefur unun af lestri góðra bókmennta og ljóða og hefur þess utan einhverskonar límheila, hann virðist allavega muna heljarins ósköp um allt og ekki neitt um sögulegar staðreyndir, sögur sem honum hafa verið sagðar eða sögur sem hann hefur lesið. 

Þegar við vorum krakkar leit hann upp til Vigdísar Finnbogadóttur og Jóns forseta. Því þykir mér við hæfi að birta þessa fínu mynd af bróður mínum að skála við forsetann, sem var aldrei forseti, á afmælisdegi litla bróður míns.

Montmartre, Marais et Molitor

Í þorpinu uppi á hæðinni þræddum við þröngar göturnar, sáum síðustu myllu Parísarþorps, bleikt hús, styttu á leið út úr vegg, húsið þar sem Dalida bjó, kirkju hins heilaga hjarta, hús hershöfðingja úr her Napóleons og ástarvegginn. Spaðarnir á Rauðu Myllunni hreyfðust ekki. Fórum á Dalí safnið, heilsuðum upp á Valerie vinkonu mína í búðinni hennar. Stóðum á hótelsvölunum og mændum á húsþök Parísar og fylgdumst með turninum blikka á heila tímanum.

Í Mýrinni þræddum við göturnar, kíktum í vintage verslanir og duttum niður á vel lyktandi sápubúð. Fórum í Atelier des Lumiéres og létum heillast af tónlist og list. Fórum á Pompidousafnið og heilluðumst af sköpunargáfu og nútíma list. Vinguðumst við þjóninn á Líbanska staðnum við hliðina á útidyrahurðinni að íbúðinni sem við leigðum. Fengum Dylan hárgreiðslumeistara heim til að klippa okkur stöllurnar, drukkum bjór og kjöftuðum frá okkur allt vit. Gerðum okkur ferð í garðinn hans Monet, hans mesta meistaraverk.

Á rue Molitor gistum við á hótelinu við hliðina á húsinu sem ég bjó í. Drukkum kampavín í hótelgarðinum sem ég hafði svo oft mænt á frá svölunum á því rúmlega ári sem ég bjó þar ytra. Löbbuðum að búðunum sem ég var vön að fara í, göturnar sem ég þekki enn svo vel. Örkuðum yfir brúna í átt að 15. hverfi og stöldruðum við til að virða fyrir okkur turninn og styttuna. Skoðuðum "gamla" skólann minn. Tókum lestina yfir í Latínuhverfið þar sem við skoðuðum gömul hús, stórfenglegann gosbrunn, Notre Dame, drukkum bjór og átum saltflögur í garðinum við miðaldasafnið. Fórum á djasstónleika um kvöldið. Gerðum okkur ferð að uppáhalds torginu mínu í París. Tókum metróinn að Sigurboganum og örkuðum svo alla leið niður að Louvre safninu.

Eftir ríflega 25 ára vinskap ákváðum við stöllurnar sumsé að tími væri til kominn að leggja land undir fót saman. París sveik ekki frekar en fyrri daginn, önnur sjóaðri á götum borgarinnar meðan hin hafði ekki komið síðan á níunda áratugnum. Báðar nutum við þess að drekka í okkur afslappað andrúmsloftið, dreypa á guðaveigum og belgja okkur út af dýrindismat og list og blómum og og og ..... veislan hófst strax í flughöfninni með smurbrauði Jómfrúar

Í ágúst haustlægðinni þarf engann að undra þó hugur frúarinnar fljóti til Parísar. Ó nei og nú legg ég aldeilis ekki meira á ykkur.

Ef ég hefði ekki rifið mig upp af rassgatinu,

með valdi, s.l. sunnudag hefði mér tekist að eyða heilli helgi á náttfötunum án þess að svo mikið sem stinga nefbroddinum út fyrir hússins dyr. Súrefnisskortssljóleiki og rigningardepurð tókst þó að æra upp eirðarleysi og hálf máttvana geð frúarinnar emjaði veikum rómi: stattu upp....farðu út.... 

Gekk þokkalega hnarreist út í rokið, í bleika regnjakkanum, með það að markmiði að koma tveimur póstkortum í póstkassa; annað ætlað pennavinkonu í Tongeren, hitt ætlað elskulegu hjónunum sem leigðu mér íbúðina í París. Póstkassann fann ég við Vínberið á Laugaveginum. Fyrst ég var komin þangað ákvað ég að labba niður á torg. Þangað komin stakk ég mér inn á Hressingaskálann og fékk mér hressingu. Því næst arkað ég beina leið aftur heim og fór lóðbeint aftur í náttfötin. Datt ekki svo mikið sem dropi úr lofti meðan á þessum göngugjörningi stóð.

Í gær lét svo sumarið sjá sig. Í heilann dag. Vinnudag að sjálfsögðu, slíkt gerist ekki bara sisvona um helgi. Hefði ég haft einhver plön eftir vinnu hefðu þau farið forgörðum. Sat með vinkonu minni í garðinum hennar langt fram á kvöld. Færðum stólana aftar og aftar eftir því sem sólin hreyfðist, báðar staðráðnar í að láta þetta sumar endast eins langt og það næði. Sötruðum bjór og átum snakk. Spjölluðum og hlógum. Dæstum af uppblásinni sólargleði. Hvílík sæla. 

Um leið og sólin var gengin til viðar kom kuldinn askvaðandi og tók sér skellihlæjandi stöðu í kroppnum. Við vinkonurnar buðum hvor annari góða nótt. Eins og dagbókin frá Múlalundi bendir mér svo réttilega á í dag: "Njóttu lífsins í dag, en þannig, að þú getir líka notið lífsins á morgun."

SHAUMUSART *

Vaknaði í myrkri og var dálitla stund að átta mig á að það væri raunverulega kominn morgunn. Eftir að hafa fullvissað mig um að ég hefði ekki sofið af mér sumarið renndi ég bleika regnjakkanum upp í háls og arkaði út í veðrið. Í vinnunni tók broshýrt og glaðlegt andlit stúlkunnar í móttökunni á móti mér. Skokkaði vindbarin og niðurrignd upp tröppurnar á mína hæð. Tók strax eftir því að eitthvað var ekki eins og það átti að vera. Myrkur og þögn mættu mér. Áþreifanleg þögn og áþreifanlegt myrkur. Þreifaði mig eftir ganginum og rambaði á ljósrofa sem kveikti á týru eftir endilöngum skrifstofuganginum. Komst klakklaust inn á skrifstofuna mína þar sem haustgráminn mætti mér á miðju sumri. Í eldhúskróknum stóð kaffikannan tóm. Það var þá sem ég áttaði mig á því að ég var mætt fyrst allra í vinnuna. Í fyrsta skipti.

Auðvitað er ég að ýkja þetta með myrkrið. Á skrifstofuganginum þ.e.a.s. Haustgráminn þarna úti er ekkert djók. Hvort sumarið er að grínast er ekki víst en mitt í rigningarþunglyndi um daginn ákvað ég að biðja um frí þrátt fyrir að vera glæný á vinnustaðnum. Sem betur fer, niðurtalning í Parísarferð herðir hugann í vindbarningnum og gerir rigningasporin léttari. Ekkert að vinnunni samt, hún er þrælskemmtileg og samstarfsfélagarnir að auki, það er bara þetta snemmbúna haust á miðju sumri, þið skiljið. Er það ekki annars?

*Titill þessa bloggs er samsuða af orðunum SUMAR og HAUST