Lakkrís og grjónagrautur.

Var komin heim úr vinnunni á sómasamlegum tíma og labbaði út í búð að kaupa sláturkepp. Kom heim dulbúin sem snjókarl. Grjónagrautur og grátt slátur er með því besta sem ég fæ. Þó er ég ekki hrifin af mjólk, fæ eiginlega viðbjóðshroll af tilhugsuninni einni um að drekka hana. Pabba finnst grjónagrautur líka voðalega góður. Þó borðar hann ekki hrísgrjón, setur þau c.a. undir sama hatt og pasta sem er ekki matur í hans huga. Ekki hef ég hugmynd um hvort Ólafíu systurdóttur minni þyki grjónagrautur jafn góður og okkur pabba, en henni þykja Bingókúlur góðar. Þó borðar hún ekki lakkrís. Sem er reyndar óskiljanlegt fyrirbæri með öllu í okkar fjölskyldu. Hún er það lík foreldrum sínum að það er varla smuga að það hafi verið ruglast á barni á fæðingardeildinni. Líklegra að hún þjáist af e-r heilkenni eða sjaldgæfum sjúkdóm sem orsakar þessa lakkrís-afundu.

Elska annars þennan snjó. Elska að horfa út um gluggana á þessa fegurð sem snjókoma er. Elska birtuna sem kemur af snjónum. Og já ég elska að skafa af bílnum, labba í ómokuðum snjó og vera með hárið fullt af köldum, blautum snjó eftir labbitúr.