Basilíka

Ég hef aldrei verið blómamanneskja. Afskorin blóm gleðja mig reyndar, en þeim get ég líka hent án nokkurar samvisku þegar ljóminn er af þeim farinn. Eina blómið sem mér hefur nokkurri sinni tekist að viðhalda lífi í, var Jukka sem kom frá ömmu minni. Veit það núna að ástæðan er einfaldlega sú maður þarf ekkert mikið að vökva hana. Það fer mér ekkert sérstaklega vel að verða að sinna e-u af skyldurækni, eins og td. að vökva blóm, umpotta og stússast í að halda því við. Það hentar mér td. afskaplega vel að eiga kött en ekki hund, þó mér þyki reyndar jafn gaman af báðum dýrum.
Ég hef þó haft gaman af því að vökva og sturta basilíkuna mína í sumar. Þegar ég loks kom heim frá ferðalagi mínu til útlanda og helgarferð norður í land, var aumingjans eyðimerkurbasilíkan mín ekki bara jafn aumingjaleg og áður en ég fór, blöðin voru líka mörg hver orðin svört af vanrækslu. Ég ákvað þó að fleygja henni ekki heldur hugsa hlýlega til hennar, ásamt því að sjálfsögðu að vökva – ég er langt í frá e-r galdrakerling sem nægir að hugsa bara um hlutina. Ég veit ekki alveg af hverju hún braggast svona ágætlega hjá mér, en ég skammast mín ekkert fyrir að blogga það upphátt að mér þykir bara doldið vænt um hana. Ástæðan fyrir væntumþykjunni gæti þó verið sú að basilíka er uppáhalds kryddjurtin mín; ilmar yndislega, bragðast yndislega og tekur sig bara nokkuð vel út í eldhúsinu mínu.