Hnýtti á mig gönguskónna

og brunaði upp í hlíðar Breiðholts. Lagði bílnum á planinu við æskuheimili mitt, labbaði yfir götuna og var komin í Elliðaárdalinn.

Arkaði niður löngu brekkuna sem ég var vön að renna niður á hjólaskautunum frá ömmu.Þræddi krákustígana milli trjánna niður að stíflu. Ætlaði að labba framhjá húsinu þar sem eini strákurinn sem ég hef trúlofast bjó í, en húsið var horfið. Hlustaði á regnið og fuglana tísta á leið minni aftur upp í hverfið.

Labbaði framhjá kirkjunni sem ég fermdist í, blokkinni sem ég bjó í til 6 ára aldurs, búðinni sem ég fór svo oft með ömmu í, engin búð þar lengur. Labbaði framhjá blokkinni sem amma bjó í, framhjá sjoppunni sem núna er take-away staður, fór inn í gamla bakaríið og komst að því að þar er enn hægt að fá skeljar.

Labbaði framhjá blokkinni þar sem ég bjó ein í fyrsta skipti, Ritu sem er enn á sínum stað, að gamla skólanum mínum.

Þræddi gömlu skólaleiðina mína aftur heim, framhjá Leiknisvellinum, sundlauginni, FB, hinni sjoppunni sem enn er sjoppa, bílskúrnum sem Sálin Hans Jóns Míns æfði í til margra ára, grindverkinu sem ég sat á þegar ég kyssti strák í allra fyrsta sinn, skammtímavistuninni sem ég vann í.

Staldraði við hjá húsinu sem ég bjó í í næstum tuttugu ár. Hverfið mitt. Samt ekki.

Eina hugsunin sem ég raunverluega náði utan um var þessi myndarlegi maður sem ég sakna og hlakka til að fá heim á morgun.