sunnudagur, 16. maí 2010

Ariel

Ég hafði mig með einbeittum viljastyrk í gegnum viðlagið, enda lagið á allra stelpna-vörum í Zöru-heimi. Held mér hafi svei mér þá hlakkað meira til að glápa á annan hring af sömu sílikon-syrpunni, en hlusta fram að öðru viðlagi. Ég leyfi mér stórlega að efast um að röddin sé stolin. Ekki bara vegna þess að ásakanirnar komu fram í Skitið og skeint*, og ekki heldur vegna þess að vanillu-bomban svaraði fyrir sig í Fréttablaðinu. Ónei. Af hverju í ósköpunum ætti nokkur sála að stela þessari rödd?! Það má vel vera að vanillu-bomban sé ekki öll alveg ekta, en vitlaus er hún ekki. Ef hún ætlaði sér að stela held ég hún hlyti að stela e-u betra, hún hefur jú stíl.

Svo er ekkert hægt að stela rödd. Ég reyndi það áðan og greip í tómt. Myndarlegi maðurinn masar enn.
Hinsvegar er hægt að gera sér-samning við vondar haf-flyðrur um að láta röddina sína í skiptum fyrir fætur. En þá þarf maður líka að hafa armennilega rödd.

*Séð og heyrt.

Engin ummæli: